Backpackerskie getto

Wszyscy uśmiechnięci. Wszyscy wyluzowani. Wszyscy gotowi do chłonięcia świata, który ich otacza. Niestety jest to często wąski pryzmat backpackerskiej soczewki, byle taniej, byle pseudo orientalnie i europejsko. Byle można było się podłączyć z laptopem, byle można bezpiecznie na europejskiej linie przyzwyczajeń (pizza na telefon) zagłębić się w kaukaską jaskinie tradycji i historii. Drogę w jaskini oświetlimy naszymi nowymi smartfonami.

Tutaj nie ma Gruzinów. Azerów, Abchazów czy Ormian. Jest ciut drożej, trochę lepszy standard, no i internet hula jak należy, trochę jak dżigita w rozklekotanym BMW.
Hostel to oaza spokoju. Można pogadać od Trumpa po alkohol i po alkoholu o Trumpie. Od rana do wieczora z wypiekami na twarzy, często z lekką nutką arogancji trwa dyskusja gdzie jest taniej. Piwo za 0,50 eurocentów? W końcu jestem na szczycie drabiny konsumenckiej.

– Wiesz, że w Gruzji nie mieszkają tylko Gruzini? –  ktoś w końcu rzuca po kilku godzinach. Rewolucja, na którą nikt nie jest przygotowany. Szybko trzeba zmienić temat, może pogadamy o okolicznych kawiarniach w mieście?

– Latte za 2 dolary? No chyba sobie żartują! Co to ma być! –  mówi i wraca do stukania w klawiaturę swojego laptopa.

Właściciele stoją prawie na rzęsach, by każdy się tutaj czuł dobrze i miał dogodne warunki do stukania w klawiaturę. Ugaszczają. Oczywiście za taką gościnę zachęcają (nagabują) do wystawiania pozytywnych komentarzy na jednym z portali bookingowych. Coś za coś, karma musi wrócić.

Turyści, backpackersi czują się jak w oazie pośrodku pustyni, sąsiedzi... podkurwieni.

Alkohol i impreza z muzyką na ganku. JBL gra w najlepsze czułych na poznanie świata backpackersów. A dookoła starsi ludzie pracujący w ogródkach w trakcie pierwszych wiosenny ciepłych dni. Emerytura niska, w huj niska. Kasza, jajka i chleb. Warzywa z ogródka, domowy alkohol. Wot, proste życie. W południe babuszka przejdzie się na bazar, a tam w stojąc pół dnia z reklamówka w ręce będzie sprzedawać jabłka czy rajstopy.

– Nie sądzisz, że w sezonie będzie tu dwa razy więcej ludzi to sąsiedzi się porządnie wkurwią?

– Już się wkurwiają, ale ja sobie z nimi radze, jestem dobry w te klocki –  odpowiada jeden z właścicieli po angielsku. Gruzińskiego czy nawet rosyjskiego nie potrzebuje. Po prostu to go nie obchodzi.

–  A wieczny melanż ludziom dookoła nie przeszkadza?

–  A dlaczego ? –  odpowiada zdziwiony. 

Backpackerska obojętność i egoizm. Niestety, ale istnieje i potrafi w ludzkie życie wjechać z laczka, agresywnie, bez zastanowienia. Nie zawsze, ale niestety tutaj tak jest. 

– 3 lari (4,5 zł) 5 kg jabłek –  krzyczy starsza Pani. Zaraz potem chowa do kieszeni pieniądze. Może kupi kolejne owoce na bazarze taniej i sprzeda drożej, może owoce są z jej zapasów i ma z tego czysty zysk.

Wieczorem w hostelu wybucha dyskusja. 

–  No i tak od 15 do 17 euro starcza mi na dzień –  mówi młody chłopak, na oko lat ponad dwadzieścia, urodzony w jednym z francuskim kantonów Szwajcarii. 

–  Ale zima w drodze była hardcorowa. Ten śnieg w Turcji to przegina, ale dałem rade.
Jest już prawie pół roku w podróży. Wróci w glorii chwały, wrażliwego na losy innych. Podróżnika, który hardcorowo dał rade w dzikiej Azji. Znawca. 

Następnego dnia mijam babuszke po raz kolejny na bazarze. Zagaduje i pytam. Ma 58 lat. Wygląda na dziesięć więcej. Tutaj ludzie szybko się starzeją. Skóra się marszczy, pojawiają się kurzajki i sińce od niewyspania. Głowa wiecznie pochylona, sylwetka ciała lekko zgarbiona. Ciężar życia na przednówku w tym mieście przytłacza. Ta zima dla tej Pani też była wyjątkowo ciężka –  hardkorowa.

Nie jestem bez winy. Też w tym brodziłem, brodzę. Nikt nie poradzi na to gdzie się urodził czy co posiada. Po prostu my w podróży nie jesteśmy sami, o tym musimy pamiętać.